De makers willen met dit prentenboek kinderen die verlegen zijn, praatangst hebben en/of aan selectief mutisme lijden een stem geven.

Het goudvinkje uit het verhaal is heel stil. Een beetje opzoekingswerk leerde me dat het ook echt een kenmerk van die vogelsoort is. Terwijl haar soortgenoten en andere vogels druk in de weer zijn met van alles en nog wat, houdt Goudvinkje zich op de achtergrond. Toch doet ze net hetzelfde, zoals rondvliegen om vruchten te verzamelen. Net wanneer ze naar huis wilt vliegen wordt ze belaagd door pestvogels. Het vinkje wordt gered door het gure weer en kan dekking zoeken. Al snel krijgt ze gezelschap van een zilverreiger. Zonder ook maar één ding te zeggen, vallen ze samen in slaap. Na hun slaapje spelen ze leuk samen tot een marter hun plezier verstoort. Zijn aanval op de zilverreiger wordt door een actie van het vinkje verijdeld. Zilverreiger is de goudvink erg dankbaar, maar hij moet heel snel met zijn familie vertrekken. Pas dan zegt Goudvinkje haar eerste, stille woorden: “tot ziens, lieve vriend”.

Helaas konden noch het verhaal, noch de illustraties mij overtuigen. Het verhaal heeft weinig diepgang en ik mis samenhang. Het springt van de hak op de tak. Het doel om selectief mutisme of spreekangst onder de aandacht te brengen, gaat wat verloren door de aanvallen van de pestvogels en de marter. De tekeningen zijn erg druk tot zelfs wat angstaanjagend.

Hier had veel meer ingezeten.